منبت کاری
فرهنگ ها و کتب لغت معنای منبت را نقش برجسته و کنده کاری روی چوب تعریف می کنند. نقاشان و معماران نیز نقشی را که اندکی از زمینه خود بلندتر باشد منبّت می گویند.
با توجه به شواهد تاریخی و پژوهش های محققین، سابقه منبّت کاری در ایران به قبل از دوران هخامنشیان می رسد. پس از آن در عصر هخامنشیان و ساسانیان نیز این هنر جایگاه مهمی داشته است.
با ظهور اسلام و گسترش این دین در ایران هنرمندان منبّت کار همچون سایر هنروران سعی و کوشش خود را به تزئین و زیباسازی اماکن مقدس و مذهبی معطوف کردند.
از این زمان نیز منبّت کاران از نقوش موجودات زنده در آثار خود استفاده کردند. با فرا رسیدن روزگار صفویه منبّت نیز مانند سایر هنرهای دستی روی به شکوفائی نهاد. اگر چه منبّت کاری در روزگار صفویه در اصفهان رونق گرفت اما در عصر قاجار پیشرفت بیشتری کرد زیرا در این دوره است که مبل و صندلی به خانه ها راه می یابد. به نوشته مولف کتاب "گنج پنهان" از دوران قاجار مبل هائی برجای مانده که به شیوه ایرانی کنده کاری شده اند و آنها را مبل سبک قاجار می نامند.
در حال حاضر با ساخته شدن خانه های جدید و نفوذ تمدن غرب منبّت با چاقو انجام نمی شود بلکه ابزارهائی که مورد استفاده منبت کاران قرار می گیرد بیشتر خارجی هستند.
با آنکه امروز منبّت اصفهان به صورت اصیل و اولیه ساخته نمی شود اما هنرمندان اصفهانی کماکان با طرحهای بسیار زیبایشان آثار بسیار جالبی بر روی چوب بوجود می آورند. از اساتید معروف این رشته می توان استاد عبدالله باقری، استاد یعقوب جابری، استاد ابراهیم دالوند و استاد کمال مسائلی را نام برد.
مهمترین استادانی که برای اولین بار در اصفهان با منبّت جدید یا فرنگی اقدام به ساخت مبل های استیل و سایر اشیاء کردند: استاد احد صنیعی، موسی آقایان، اکبریان، قلمزن و ... می باشند.