امام حسین(ع) در شهر مدینه طیبه پس از برادر بزرگوارش امام حسن(ع) در زمانی کمتر از مدت بارداری و در شش ماهگی متولد شوند. زمانیکه حضرت فاطمه زهرا(س) حسین(ع) را باردار بود پدر بزرگوارش رسول خدا به او فرمود: حبیب من جبرئیل از طرف خداوند متعال به من خبر داده که این فرزند ذکور است و به دست شقی ترین امت من به شهادت خواهد رسید. فاطمه(س) وقتی این را شنید گریست و اظهار ناراحتی کرد پیغمبر(س) به او فرمود: ولادت این فرزند من حتمی است و خداوند امامان 9 گانه را از نسل او متولد خواهد کرد. مدت بارداری آن بزرگوار شش ماه و دوران شیر خوردگی ایشان 2 سال می باشد که مجموعاً سی ماه می شود.
روز تولد امام حسین(ع) بعد از ظهر پنج شنبه شعبان المعظم در سال چهارم هجری بوده است در روایت آماده است زمانی که امام حسین(ع) متولد شد جبرئیل با گروههای منظم فرشتگان جهت تبریک و تهنیت به پیامبر(ص) نازل گردید. در راه هبوط گذرایشان بر جزیره ای در دریا افتاد که در آن فرشته ای حاملین عرش الهی به نام (فطرس) به جهت خطایی که از او سرزده و مشمول غضب الهی شده بود مدت زیادی در آنجا زندانی و در عذاب به سر می برد. فرشته محبوط هنگامی که جبرئیل را به آن صفوف منظم و بسیار زیبایی ملائکه که با بهترین وضعی در زینت و آرایش بودند مشاهده کرده سبب اینگونه ترول را جویا شد جبرئیل خبر ولادت با سعادت امام حسین(ع) را به او گفت: فطرس از او درخواست که او به جمع ملحق شود و وی را نیز در معیت خود ببرد. وی در معیت جبرئیل به خدمت امام حسین رسید ، و همین که در کناره گهواره حضرتش قرار گرفت و بدن خود را به آن گهواره و بدن شریفش حسین(ع) رسانید بالهایش به او بازگشت و خداوند توبه اش را پذیرفت و مقام اولش را بازیافت او در آسمان ها به خود می بالید و می گفت من آزاد شده حسینم و به این جهت در دعاهای روز سوم شعبان می خوانیم: در این روز شریف فطرس فرشته به گهواره اش پناهنده شد و ما نیز پس از او (امروز) به قبر شریفش متوسل و پناهنده می شویم. از (بحار الانوار مجلسی)