ابراهیم (علیه السلام) از مصر کوچ کرد و لوط را به همراه خود برد. در مدّتیکه درمصر اقامت داشت خداوند مال بسیاری از گوسفندان و غیر آن روزیش فرموده بود. به‌همین جهت آن بقعه از سرزمین بیت‌المقدس گنجایش گوسفندان ویرا نداشت. ناچار لوط‌از عمویش جدا شد و با قسمتی از گوسفندان بشهر سدوم رهسپار گشت. اهل سدوم بدمردمی بودند و چنان فساد اخلاق در آنها رخنه کرده بود که از هیچ گناهی روی گردان‌نبودند و در اثر آلودگی دلها شرم و حیا نداشت. هیچ عمل زشتی را ترک نمی‌کردند و نیز ازجهت رفتار و پندار پست‌ترین مردم عصر خود بودند. با راهزنی روزگار می‌گذرانیدند وخیانت را حتّی بر رفیق روا می‌داشتند. بر سر راهها کمین کرده مزاحم مسافرین می‌شدندو ناله و زاری هیچکس در دلهایشان اثر نمی‌کردند. دارای دینی بودند که آن دین ایشان رااز تبه کاریها باز دارد و نه شرمی و آزرمی، نه موعظه واعظی را می‌پذیرفتند و نه به‌نصیحت عاقلی توجه می‌کردند و گرما این همه انواع گناه دلهای سیاه ایشان را اشباع نکردو عطش قلبهای تشنه بجنایت و خیانت ایشان را ننشانید و به همین جهت گناه جدید دیگری‌از خود اختراع گناهی که تا آنروز سابقه نداشت و کسی بفکر ارتکاب آن نیافتاده بود، زنان‌و همسران را گذاشته و با پسران خود شهوت می‌باختند. و ای کاش این ننگ و عار وزشتکاریرا پنهان می‌کردند و یا درصدد خلاصی از آن بودند. هرگز، بلکه با گستاخی‌هرچه تمامتر مردم را نیز با ارتکاب آن تشویق و دعوت می‌کردند و خلاصه در بدبختی وضلالت خود سخت پافشاری هم داشتند تا آنجا که منکرات در میان آنان کاملاً شایع شد ودلها دوستدار گناه و فاحشه گردید و چون کارشان بدینجا کشیده شد که ضلالت را برهدایت ترجیح دادند و شیطان برایشان مسلط و شهوات را در نظر ایشان جلوه داد، خداوندسبحان به لوط (ع) وحی فرستاد تا ایشان را براه راست دعوت و از ارتکاب این گناه ومنکرات نهی کند. لوط (ع) هم دعوت خود را اعلام و رسالت خود را اعلان داشت ولکن‌گوشهای قوم از شنیدن دعوت او کر و چشمهایشان کور و در دلهایشان از قبول نصیحت‌وی قفل شده بود، لذا بفسق و فجور خود ادامه داده و در ضلال خود پافشاری کردند نه‌تنها متنبّه نشدند بلکه دلهای ظلمانی و نفسانی امّاره بسوء و افکار آلوده وادارشان ساخت‌تا رسول خدا را از میان خود بیرون کنند لذا او و مؤمنین باورا تهدید کردند که اگر ازحرفهای خود دست برندارند از قریه خارجشان کنند، با اینکه لوط گناهی مرتکب نشده بودتنها بدی او این بود که گناه نمی‌کرد و ایشان را به راه راست هدایت می‌کرد.