انواع آن به فارسی «گوجه برغانی»، «آلو سیاه»، «قطره طلا»، «آلو بخارا» و در کتب سنتی نامهای عربی آن، از جمله : «اجاص» و «برقون» آمده است. آلو از نظر طبیعت، سرد و برگ آن سرد و خشک است. 1
آلوی تازه، میوه خوبی برای بدن می باشد. آلو حافظ مغز و آرام بخش مراکز اعضا بوده و برای رفع سوء هاضمه مفید است.2
2. آمُله (Emblic myrobalan) :
آمُله در کتب سنتی با نامهای: «آملِج»، «اَملَج» آمده که به هندی «آملا» یا «اونلا» می گویند. نام درخت هندی است که طعم آن مانند آلو گوجه ترش و به بزرگی گردو است.
آمله برای ازدیاد حافظه، حدت ذهن و تفریح قلب مفید است. اشخاص سردمزاج برای تعدیل سردی آن بهتر است با عسل یا دارچین یا مصطکی بخورند، ولی برای اشخاص گرم مزاج ضرورتی ندارد.
از نظر ابوعلی سینا، آمله برای رفع نسیان و فراموشی مفید است.3
3. آویشن شیرازی (Oregano Ovigan Vulgaire) :
به فارسی «پونه کوهی» و در کتب طب سنتی با نام «فودنج جبلی» نام برده می شود، شلیمر این گیاه را با نام «آویشن شیرازی» نام برده است. طبیعت آن طبق نظر حکمای طب سنتی گرم و خشک است.4
آویشن شیرازی دشمن سموم بدن است و خون را به جریان انداخته، هوش را زیاد و حافظه را تقویت می کند.
دَم کرده رقیق آویشن را بجای چای، با عسل میل کنید؛ 15 تا 30 گرم آنرا در یک لیتر آب جوش دم کرده، روزی 5 تا 6 فنجان مصرف نمایید.5