برای یک موزه کوچک (46000 ft2) در یک شهر کوچک (کمتر از 100000 ساکن) که با یک بودجه متوسط (6.3 میلیون دلاری) طراحی و ساخته شده، موزه هنری رساین نظرات بسیاری را به سمت خود جلب کرده (مجلات Architecture، Interior Design و Metropolis همگی جدیداً مروری بر پروژه این موزه داشته اند). می تواند دلیلش این باشد که منطقه تقریباً روی رادار انتقادات نمایان شده است. ساختمان نزدیک به گروه های معماریی مثل خانه Wingspread رایت و ساختمان جانسون و اکسل است. یا شاید هم دلیلش این باشد که، با چیزهای کمی که آنها می توانستند با آن کار کنند. شرکت معماری Brininstool و لینچ یک ساختمان عالی خلق کرده اند که زبان محلی را به طئر هیجان انگیزی به آن محیط اطراف خواب آلودن قرن نوزدهمی ترجمه می کند.
جا به جا شدن از خانه اولیه این سازمان که در یک خانه مزرعه ای قدیمی بود معنایش از فقط یک تسهیلات جدید بودن برای مجموعه کارهای معاصر امریکایی اش فراتر بود: تغییر موقعیت همچنین یک فرصتی فراهم آورد که رنگ را به پوشش فرسوده از نظر اقتصادی Wiisconsin و Racin القاء کند. که «تسهیلات جدید» در حقیقت یک ساختمان بانک دلگیر بود که از خواست های معمار یا موزه را کم نمی کند. گروه نوسازی استراکچری را – و خلق مجدد (معنویات) – به عهده گرفت که در حقیقت دو ساختمان بود (قدمت آن به سال 1875 می رسد) و بعضی الحاقات پشت یک نما در جمله: یک ساختمانی است که مرکز شهر را روشن می کند.
جداره خارجی زیبا:
بنابراین، نورپردازی – که شرکت همچنین مسئول آن بود – نقش کوچکی در ظاهر موزه بازی نکرد. با چنین بودجه اندکی Brininstool و لینچ مجبور شدند با معماری موجود که شامل نماهایی خارجی با سنگ های آهکی بزرگ بود کار کنند و استراکچرهای اولیه را یکی کنند. خاکی کردن ساختمان از امکانات اولیه بصورت جلوگیری کننده ای گران تمام یم شود بنابراین به جای آ“ طراحان ساختمان را پوششی پوشاندند. دو تراز بالایی در ضلع جنوبی، ضلع شرقی و غربی ساختمان را به یک ماده اکریلیک معمول که برای خانه های سبز بکار می رود بسته بندی کردند. خرپاهای آلومینیومی پانل های آکریلیک، غیر شفاف اما نورگذر را که 4 فوت عرض آنهاست، در طول های مختلف تا 38 فوت بسته به اینکه آنها در کجای الگوی جاری قرار بگیرند به سنگ های آهکی نما می چسبانند. یک فاصله 8 اینچی بین دیوار و پانل فضایی برای بیشتر جلوه دادن رفتار خاصی که نمی خواهد انجام بگیرد باقی می گذارد.
نورپردازی خارجی برای موزه هنری رساین به نظر می رسد که از تاج ساختمان جریان دارد. داخل موزه از پوسته اکریلیک مابین دیوار پنجره ای سه طبقه که یک حیاط بیرونی را احاطه می کند می گریزد. در داخل یک تورافکن روشنایی محدودی فراهم می کند. وقتی که فیکسچرهای خطی مجموعه ساخته های معاصر امریکایی را نور می دهند.
برادلینچ شریک مسئول این پروژه می گوید «یک جورهایی ما می خواستیم که به پانل ها نور دهیم و باعث تابیدن آنها شویم. در طول روز نور طبیعی با سطح سنگ آهک که پشت پانل های اکریلیک با شیار کمی قرار دارند تاثیر متقابل دالرند تا به ساخنمان یک حالت درخشیدگی رنگین کمانی بدهند.
معمار خواست که ساختمان به همین خوبی درست نیز پارجا باشد – امال نه با حالت زرق و برق میان زمان ها. «ما خواستیم که ساختمان حالت فانوس مانند داشته باشد.»