دانلود مقاله حمام های سنتی ایران

دیباچه
با آنکه معماری این سرزمین تاریخی چندهزار ساله دارد، تلاش هایی که برای شناسایی و معرفی آثار آن صورت گرفته است سابقه ی چندانی ندارد. تنها از چند دهه ی پیش محققان و پژوهشگران به بازنگر ی این آثار هنری پرداخته و کوشیده اند گردو غبار گذشت قرون را از این گوهرهای تابناک بزدایند و تلألو چشم نواز آن ها را دوباره آشکار سازند.
علل و عوامل آن بی توجهی طولانی و نیز این التفات ناگهانی به آثار تاریخی معماری بحثی مفصل می طلبد که در حوصله ی این مختصر نمی گنجد. همین قدر باید اشاره کرد که آن بی توجهی در واقع محصول توجه کامل و این التفات نتیجه ی بی التفاتی است؛ چه تا آن زمان که این آثار جزئی از زندگی مردم ما بود، لزومی به شناخت و معرفی آنها حساس نمی شد؛ اما آن گاه که بر اساس انقطاع فرهنگی رشته های اصالت دیرین گسسته شد و نشانه های بی ریشگی در همه چیز ظاهر گشت، تمایل به بازگشت به خود و یافتن هویت خودی فزونی گرفت؛ و بدین ترتیب آثار معماری گذشته هم – مانند هر آنچه از اصالت گذشته نشانی داشت- محتاج بازشناسی و معرفی شد. ناگفته پیداشت که راه این بازشناسی و ادراک دوباره سخت ناهموار و پر مخاطره است؛ و بزرگترین سنگ این راه همان بریدگی فرهنگی و بیگانگی از خود است که راست ها را کج می نمایاند و بیراهه ها را راه. به هر حال امروز در وضعی قرار گرفته ایم که لزوم شناسایی و درک آثار معماری گذشته بر هیچ کس پوشیده نیست. این حقیقت این امید را پدید می آورد که ان شاء الله روزی، تک تک این آثار گرانبها و میراث غنی گذشتگان ما، که در سرتاسر این سرزمین پهناور پراکنده است، به نحوی شایسته و صحیح باز شناخته شود تا برای رسیدن هنرمندان و معماران آینده به استقلال شخصیت هنری و فرهنگی چراغ راهی فراهم آید....

مقدمه
نگاهی گذرا به متون دوران های مختلف تاریخی مؤید این امر است که حداقل در همه ی دوره ی اسلامی، حمام های عمومی فراوانی در شهرهای مسلمین وجود داشته و با توجه به تعداد آن ها در هر شهر از حیث اهمیت قابل مقایسه با مساجدند. هر محله یا گذر شهر قدیم در کنار دیگر بناهای عمومی، حتماً حمام یا حمام های برای استفاده ی مردم داشته است و این حمام ها را معمولاً افراد متمکن و خیر می ساختند و وقف عموم می کردند.
تعداد بسیار و اهمیت حمام های عمومی در شهرها البته ناشی از لزوم رعایت نظافت در نظر مردم و در شرع اسلام بوده است؛ اما حمام در گذشته فقط محل استحمام نبود، بلکه مکانی برای گذراندن اوقات فراغت، گفتگو و تبادل نظر، رفع خستگی و حتی عبادت، گردآمدن دوستان و حل و فصل مسائل زندگی بود. در حمام، نه فقط تنها که جان ها تازه می شد.لذا بهترین فرصت را دانستم تا مختصری از این موضوع در برابر بزرگی مطلب گردهم درآورم امید است مورد توجه استاد مربوط جناب آقای مهندس بیگ زاده و هم چنین سایر خوانندگان محترم قرار گیرد. در ضمن روند این مختصر چنین است که در صفحات آتی ضمن معرفی کلی معماری حمام های سنتی ایران به معرفی اجمالی برخی حمام های سنتی واقع در ایران و سپس معرفی تفضیلی حمام علی قلی آقا و حمام منتسب به شیخ بهایی می پردازیم و در نهایت حمام خان واقع در استان یزد را به صورت مصداقی از پروژه ی مذبور که حضوراً مورد تحقیق قرار گرفته است بعلاوه ی تصاویری که از آن تهیه شده معرفی می گردد.
 

فصل اول :

معرفی کلی معماری حمام های سنتی

معرفی کلی معماری حمام های سنتی:
حمام قدیمی معماری پیجیده ای دارد و گاه دو حمام یا بیشتر با هم ادغام شده که در این صورت، معمولاً یکی بزرگتر و پرکارتر از دیگری است و اغلب، حمام بزرگتر به مردان و حمام کوچکتر به زنان اختصاص داشته است. هر حمام از دو فضای اصلی تشکیل می شود: فضای اول، «بینه» یا «سربینه»، رخت کن و جای آماده شدن برای استحمام یا خروج از حمام بوده است و فضای دوم، «گرم خانه»، محل شستشو و تطهیر بدن. بینه در بین ورودی حمام و گرم خانه قرار می گیرد. هوای بینه را نیمه گرم می کردند تا مراجعان یکباره با هوایی گرم مواجه نشوند و همچنین در هنگام خروج از گرمخانه، یکباره در هوای متفاوت بیرون قرار نگیرند و سلامتشان به خطر نیفتد. ورودی حمام نیز فضای بین بینه و گرم خانه را، که «میان در» خوانده می شود، به نوعی با پیچ و خم بسیار طراحی می کردند که جلو تبادل مستقیم حرارت و رطوبت را بگیرد و و هوای بیرون حمام به بینه و هوای بینه به گرم خانه و برعکس به سهولت منتقل نشود. کل حمام را نیز برای حفظ گرمای درونی آن معمولاً پایین تر از سطح زمین و درون خاک می ساخته اند: بخشی از فضاهای حمام نیز نقش پشتیبانی دارند؛ یعنی فضاهای مربوط به تأمین آب و حرارت حمام. تون و انبار سوخت آن از این نوع فضاهاست. تون محل افروختن آتش برای گرم کردن آب حمام بوده و در پشت گرم خانه و خزینه جای داشته است و از بیرون حمام، بدان وارد می شده اند. بناهایی که دو یا چند حمام داشتند بایستی چنان طراحی می شدند که همه ی حمام ها از یک فضای پشتیبانی مشترک استفاده کنند.
بینه یا سربینه مهم ترین و زیباترین فضای حمام است- فضایی وسیع و پرتزئین با گنبدی بزرگ و حوضی در میان. در اطراف فضای میانی بینه، سکوها یا غرفه هایی برای نشستن و استراحت مراجعان قرار دارد. کف این فضاها بالاتر از کف فضای میانی بینه و سقفشان معمولاً پایین تر است؛ و از این رو، فضاهایی دنج و مشرف بر آن اند. برای ورود به آن ها، بایستی از چند پله بالا می رفتند و پاها را، قبل از ورود، در حوض های روی سکوها می شستند . بیشترین تزیینات حمام همیشه در بینه است. کف بینه و غرفه های اطراف آن معمولاً سنگی ست و ازاره های آن کاشی یا سنگ و دیوارهایش پوشیده از گچ بری یا آهک بری و نقاشی است. زیر گنبد میانی و طاق های غرفه ها هم غالباً پوشیده از انواع کاربندی های ظریف با گچ بری یا آهک بری است. نورپردازی منظم بینه نیز بر جلوه و تأثیر این تزیینات می افزاید. حوض های درون بینه و فواره های آن ها نیز با افزودن تلألو و آوای آب به فضا اثر آرامش بخش آن را دو چندان می کرده اند.