مقدمه
ورزش و بخصوص ورزشهای قهرمانی ، با خطر و آسیبهای گوناگون توام است و فوتبال بعنوان رشته ورزشی گروهی و پربرخورد از این امر مستثنی نمیباشد شناخت انوع صدمات ورزشی در ورزشکاران از اهمیت خاصی برخوردار است . داشتن اطلاعات و آمار دقیق در ارتباط با میزان شیوع و انواع صدمات ، می‌تواند مربیان و ورزشکاران را در انجام اقدامات لازم به منظور جلوگیری و یا کاهش وقوع آسیب یاری نماید.
در کشور ما فقدان اطلاعات دقیق و مبتنی بر واقعیات درباره آسیبها بخصوص در سطح قهرمانی و حرفهای به چشم میخورد .بر همین اساس محقق در تحقیق حاضر سعی نموده تا با هدف بررسی و توصیف صدمات و آسیبهای ورزشی در رشته فوتبال بین بازیکنان سه تیم برتر شهرستان تبریز اطلاعات آماری دقیق و واقعی ارائه نماید . نمونه آماری شامل 90 نفر ( 30 نفر از هر تیم ) و ملاک انتخاب داشتن حداقل دو سال سابقه شرکت در لیگ بوده است . در این راستا محقق ،انواع آسیبهای کلی ( آسیبهای مفصلی ،عضلانی ، تاندونی ، پوستی و استخوانی) و جزئی و همچنین میزان آسیب پذیری اندامهای مختلف را با توجه به ویژگیهای فردی و تمرینی مؤثر در آسیب پذیری افراد مورد بررسی قرار داده است . اهم نتایج بدست آمده عبارتند از:
-آسیبهای عضلانی تاندونی با 54/39 درصد شایعترین و آسیبهای استخوانی با 63/4 درصد کم شیوع ترین آسیب دیدگی شناخته شدهاند.
-اندام تحتانی با 25/64 درصد بیشترین و تنه و ستون فقرات با 52/5 درصد کمترین میزان آسیب دیدگی را داشتهاند.
-مج پا با 61/21 درصد بیشتری میزان آسیبدیدگی را به خود اختصاص داده است و به دنبال آن زانو با 56/11 درصد و ساق پا با 04/11 درصد و انگشتان پا با 09/8 درصد در ردههای بعدی قرار دارند.
-ضربدیدگی و کوفتگی با 70/25 درصد شایعترین و شکستگی باز با 15% درصد کم شیوعترین نوع آسیب دیدگی گزارش شده است.
-پیچ خوردگی با 90/59 درصد ، ضرب دیدگی و کوفتگی با 52/66 درصد ، زخم پوستی با 29/82 درصد و ترک خوردگی و موبرداشتگی با 43/71 درصد به ترتیب شایعترین نوع آسیب مفصلی ، عضلانی تاندونی ، پوستی و استخوانی شناخته شدهاند.
-عدم آمادگی جسمانی ،گرم نکردن بدن ،تکل و برخورد بین بازیکنان ،کیفیت نامناسب زمینها و امکانات ورزشی و عدم استفاده از وسایل ایمنی مهمترین علل ایجاد آسیب دیدگی قلمداد شدهاند.
-نتایج حاصله از آزمون فرضیهها نشان داد که بین سابقه ورزشی و میزان صدمات کل بدن بازیکنان رابطه معنیداری وجود دارد
برای اسکی آماده شویم!
اسکی جدای از ورزش، هنر پرطرفدار و زیبایی است، که می‌تواند در ارتقای سطح سلامتی و شادابی افراد، ایفای نقش کند.
با از راه رسیدن فصل سرما، انتظار طرفداران و علاقمندان ورزش اسکی به سر می‌رسد و بعد هفت هشت ماه وقفه، وزرش آنها مجدد از سر گرفته می‌شود؛ اما مشکل دقیقاً همین جاست.
بیشتر طرفداران اسکی افرادی هستند که بیش از هفته‌ای یک یا دو روز فرصت پرداختن به این ورزش مفرح را ندارند و از طرفی فاصله‌ی چند ماهه‌ای که در میان فصل اسکی وجود دارد، باعث می‌شود تا اغلب ورزشکاران از فرم ایده‌آل خود خارج شوند.
این وقفه‌های متناوب کوتاه و بلند، باعث می‌شود تا بدن و عضلات بطور نامنظم تحت فشار قرار گیرند و همین موضوع مسائلی را در پیش دارد:
احتمالاً گرفتگی عضلانی هر بار پس از اسکی، بخصوص اولین روز بعد از وقفه‌ی طولانی وجود خواهد داشت؛
بدن هر چند وقت یکبار تحت فشار زیادی قرار می‌گیرد، مدتی طولانی (پنج تا شش روز) استراحت می‌کند و بعد دوباره … این موضوع دستگاه قلبی- عروقی و تنفسی را آزار می‌دهد،
در وقفه‌های طولانی‌تر، مثلاً مابین دو فصل یا لااقل دو هفته استراحت تمرینی، عضلات آمادگی خود را از دست می‌دهند و ورزیدگی‌ای که در عضلات در نتیجه‌ی اسکی ایجاد شده بود، از بین می‌رود.
جالب اینجاست ورزشکاری که بعد از تمام این وقفه‌ها خود را با تِلِه به قله می‌رساند، قبل از پایین آمدن، حتی یک حرکت ساده‌ی کششی هم انجام نمی‌دهد که عضلات و تندون‌هایش برای اسکی آماده باشند و در یک حرکت یک ضرب شروع می‌کند به پایین آمدن از قله و استدلالش هم این است که تا حالا که هیچ مشکلی پیش نیامده، از این به بعد هم هیچ مشکلی نخواهد بود.
در قسمت اول ممکن است حق با این ورزشکار باشد، تا حالا هیچ مشکلی پیش نیامده، ممکن است این بار هم هیچ مشکلی پیش نیاید، اما «غیر ممکن است»، «غیر ممکن است» (اشتباه تایپی در کار نیست، تأکید است!)، «محال است» که عوارض این کار بعدها ظاهر نشوند.
ساییدگی زانو، مشکل در مفاصل ستون مهره‌ها و لگن مطمئناً دیر یا زود سراغ این ورزشکار خواهند آمد، فقط باید کمی صبر داشت!
زمانی که این ورزشکار کمی پا به سن گذاشت، اگر تا آن زمان عوارض گریبانگیرش نشده باشد، با این مشکلات مواجه خواهد شد.
کاملاً مشخص است و یک حساب دو دو تا چهارتاست.