این کارخانه از سال 1379 شروع به کار کرد که در انتهای خیابان امیرآباد و جنب خانه کارگر می‌باشد. در ابتدا این کارخانه دارای چهار دستگاه سولزر و یک دستگاه چله کشی بود.
هم اکنون این کارخانه دارای 10 ماشین سولزر و یک ماشین چله‌کشی و نیز ماشین بوبین پیچی و گره زنی می‌باشد.
محصولات
این کارخانه هم اکنون با ظرفیت اسمی ماهانه 30000 مترمربع پارچه‌های ساده و طرح‌دار که مصارف ملحفه‌ای و پرده‌ای و پیراهنی (تترون، متقال و پاناما) را دارد تولید می‌کند.
نخ مصرفی
تار: فیلامنت نمره 150 جوشی
پود: 21 لاپلی استر ویسکوز (یا 31 لا)
مقدمه
بافندگی یکی از قدیمی‌ترین صنایع دستی به شمار می‌رود. امروزه شواهدی در دست است که نشان می‌دهد بشر از نه هزار سال پیش از پارچه استفاده کرده قرن‌های متمادی صنعت بافندگی یکی از مهمترین صنعت‌های بشر به کار می‌رفت. این صنعت نه تنها از نظر تولیدی بلکه از نظر اجتماعی نیز اهمیت فراوانی داشت.
نخ‌های تولیدی در زمان‌های قدیم بسیار نایکنواخت و ضخیم بوده به همین دلیل پارچه های تولیدی کاملاً ضخیم بودند و همچنین از استحکام و کیفیت کمی برخوردار بودند.
اولین طریقه تولید پارچه توسط بشر عبارت بود از آویختن نخ‌های تار از یک چوب افقی و آویزان کردن وزنه‌هایی در انتهای نخ به منظور کشش و سپس نخ پود به صورت یک بسته از لابلای نخ‌های تار عبور داده می‌شد تا بافت پارچه تشکیل شد. طریقه‌ای که بعد‌ها اختراع شد نخ‌های تار در داخل چهارچوبی افقی به صورت کاملاً کشیده قرار می‌گرفت و نخ‌های پود از لابه لای نخ‌های تار عبور داده می‌شد که به علّت طول محدود چهارچوب و نخ‌های تار پارچه بافته شده نیز دارای طول محدودی بود.
در قرون بعدی نخ‌های تار بر روی غلتک نخ تار پیچیده می‌شد و در داخل دستگاه بافندگی دستی قرار داده می‌شد و نخ‌های تار بعد از باز شدن به صورت افقی در می‌آید و در این حالت بافته می‌شد و سپس پارچه تولیدی بر روی غلتک پارچه پیچیده می‌شد.
اولین تحول در راه تکنیکی شدن دستگاه‌های بافندگی در سال 1733 میلادی توسط شخصی به نام جان کی ایجاد شد ولی با اختراع پرتاب ماکوی سریع سبب سریعتر شدن بافندگی شد. گرچه این اختراع کارآیی دستگاه‌های بافندگی را به مقدار کمی افزایش داد ولی باعث گردید تا راه جدیدی برای اختراعات بعدی گشوده شود در سال 1785 میلادی ادمونت کاوت رایت موفق به اختراع یک دستگاه مکانیکی بافندگی شد.
در اوایل سال 1800 میلادی شارل ماری ژاکارد موفق به اختراع دستگاه تشکیل دهنده گردید در ماشین‌های بافندگی عملیاتی مانند دفتین زدن پودگذاری و تشکیل دهنده و غیره مکانیکی بود ولی تعویض ماسوره دستی بود و یا به محض پاره شدن تار کارگر باید دستگاه را متوقف می‌کرد.
این مسائل باعث پایین آمدن راندمان و همچنین پایین آمدن کیفیت پارچه می‌گردید. این مسائل سبب شد تا ماشین‌های بافندگی به مکانیزه‌هایی مجهز شوند که عملیات فوق را به صورت اتوماتیک انجام دهند.
در زمان تبدیل و تبدیل ماشین‌های بافندگی اتوماتیک راه‌های دیگری نیز برای بالا بردن تولید ماشین بافندگی تولید باز شد به طوری که مهمترین عامل محدود کننده سرعت ماشین بافندگی وجود ماسوره نخ بود در داخل جسم پودگذار (ماکو) و در نتیجه زیاد بودن جرم جسم پرتاب شوند بود به این دلیل روش‌هایی از اوایل قرن بیستم برای طریق پودگذاری جدید پیشنهاد شد.
در سال 1866 باکستون و شرمن ایده‌ای را به ثبت رساندند که براساس آن یک گیره سوزنی به داخل دهنه رفتند و نخ پود را از سمت دیگر به داخل دهنه می‌کشید.
در سال 1871 شخصی به نام ویلیام جی در امریکا سیستمی را به ثبت رساند که براساس آن دو گیره سوزنی عمل پودگذاری را انجام می‌داد یک سوزن نخ پود را وارد دهنه می‌کرد و در وسط دهنه سوزن دیگر نخ پود را گرفته و از دهانه خارج می‌کرد.
در سال 1905 دانیل مونسون استون سیستمی را عرضه کرد که در آن عمل پودگذاری توسط ماکویی انجام می‌گرفت که در دو سر آن گیره وجود داشت و متناوباً پود را از طرفین وارد دستگاه می‌کرد.
در سال 1991 کارل پاستور در آلمان امتیاز یک سیستم ماکو گیره‌ای به دست آورد.
در سال 1914 جی سیبروز اولین روش پودگذاری به وسیله هوا را به ثبت رساند.
در سال 1922 برای اولین بار کار وانتین و یوهان کابر در آلمان موفق شدند که ایده که یک روش جدید بافندگی به وسیله ساختن یک ماشین گیره‌ای جامه عمل بپوشانند.
در سال 1924 مهندسی به نام رودلف روسمن شروع به طرح یک روش جدید پودگذاری کرد که ماشین بافندگی سولزر امروزی نتیجه کار آن است.
در سال 1949 اولین ماشین بافندگی با جت آب توسط ولادمیر اسواتی در چک اسلواکی ساخته شد.
در سال 1995 ایده دیگری در زمینه ساخت ماشین بافندگی که در یک زمان بتواند چندین پود را در چندین دهنه به طور همزمان قرار دهد ارائه گردید که براساس آن تعداد ماشین بافندگی ساخته شد و بالاخره اینکه جدیدترین ایده‌ای که براساس تشکیل دهنه موجی ارائه شد از رودلف روسمن است که در ماشین‌های جدید توربو تی و ار کارخانه رقی به کار رفته است.
اما نکته قابل توجه در تمام این ماشین‌ها این است که در تمام آنها از قدیمی‌ترین دستگاه یعنی یک چوب افقی تا دستگاه‌های پیشرفته امروزی باید 5 عمل اصلی صورت گیرد که عبارتند از:
باز شدن نخ تار
تشکیل دهنه
قرار دادن نخ پود داخل دهنه
دفتین زدن
پیچیدن پارچه تولیدی
به طور کلی امروزه عامل محدود کننده سرعت ماشین‌ها بافندگی چگونه پودگذاری است و تمام تلاش دانشمندان و مهندسین اختراع روشی است که بتوان سرعت پود گذاری را افزایش داد. بنابراین امروزه ماشین‌های بافندگی را می‌توان براساس روش پودگذاری تقسیم بندی کرد.
1. ماشین های بافندگی با سیستم پود گذاری معمولی که خود به دو دسته ماشین‌های بافندگی معمولی و اتوماتیک تقسیم می‌شود.
2. ماشین‌های بافندگی با سیستم پودگذاری غیرمعمولی: این ماشین‌ها خود به چند دسته تقسیم می‌شوند.
الف ماشین‌های بافندگی که در آنها عمل پودگذاری توسط یک جسم پرتاب شونده انجام می‌شود.
ب ماشین‌های بافندگی که در آنها عمل پودگذاری به طور مثبت انجام می‌گیرد.
ج ماشین‌های بافندگی بدون ماکو دارای مزایای زیر هستند:
1) کم شدن جرم جسم پرتاب شونده به علّت کوچک بودن آن که همچنین سبب کم شدن ارتفاع دهنه شده که این عمل باعث زیاد شدن سرعت عمل دستگاه می‌شود.
2) انرژی مورد نیاز جهت به حرکت درآوردن ماشین بافندگی با توجه به توان پودگذاری مساوی کمتر می‌باشد.
3) اصطکاک اجزا ماشین مثل مضراب چوب مضراب ماکو و ماسوره وجود ندارد دیگر نیازی به ماسوره پیچی و ماسوره تمیز کنی نیست.
ماشین‌های بافندگی بدون ماکو که پودگذاری در آنها به وسیله دو گیره آنجا می‌شود در این روش دو گیره برای پودگذاری همزمان عمل می‌کند در هر سمت ماشین که میله گیره یا یک تسمه گیره وجود دارد که طول هر یک کمی بزرگتر از نصف شانه بافندگی ماشین است یکی از این گیره‌ها گیره آورنده و دیگری گیره برنده است و هر دو همزمان به داخل دهنه وارد می‌شود و در وسط دهنه به یک دیگر می‌رسند.
در این نوع ماشین‌ها انتقال نخ پود به داخل دهنه به دو روش انجام می‌شود که روش دواس و روش کابلر ماشین‌های سولزر کارخانه یزد تترون به روش داوس عمل می‌کنند. این روش توسط دیموند داوس طی یک کار تحقیقات نه ساله اختراع شد و در سال 1993 حدود بیست ماشین با عرض شانه نود سانتیمتر شروع به کار کرد.
روش پودگذاری در این ماشین‌های به این طریق است که:
1. گیره آورنده که در سمت بوبین قرار دارد و ابتدای نخ پود را می‌گیرد و وارد دهنه می‌شود.
2. همزمان با آن این گیره برنده نیز وارد دهنه می‌شود.
3. هر دو گیره به وسط دهنه رسیده و ابتدای نخ پود توسط گیره برنده گرفته می‌شود و دفتین به لبه پارچه کوبیده می‌شود.
از خصوصیات این روش این است چون سرعت باز شدن نخ کمتر از روش کابلر است می‌توان برای بافندگی از نخ های فیلامنت و ابریشم طبیعی استفاده کرد و همچنین مکانیزم مراقبت نخ پود در خارج دهنه است به همین دلیل بهتر است در دسترس قرار گیرد.