بازى بیسبال بین دو تیم نه نفره انجام مى شود و هر تیم زیر نظر مربى خود که خارج زمین است بازى مى کند. برنده تیمى است که تعداد «دورهاى بیشترى» را برده باشد.
زمین بازى:
زمین داخلى، مربعى شکل است و ۹۰ فوت (حدوداً ۲۷ متر) طول دارد. زمین خارجى، فضایى است که از امتداد دو طرف مربع داخلى به وجود مى آید. زمین داخلى درجه بندى مى شود تا خط هاى زمینه و محدوده تیم خودى مشخص شود. محدوده پرتاب کننده توپ (pitcher) ۲۴ سانتیمتر بالاتر از خط زمینه محدوده خودى است.
زمین داخلى و زمین خارجى شامل خطوط مرزى و منطقه بى طرف مى شوند، بقیه زمین، محدوده مسابقه است. منطقه زمین خودى با نوار فلزى مشخص مى شود و نسبت به آن، زمین دوم را (که تا زمین اول ۲۷ متر فاصله دارد) مشخص مى کنند. تقاطع این خطوط، زمین اول را مى سازند. از زمین خودى ۲۷ متر به سمت زمین سوم و از زمین دوم ۲۷ متر به سمت زمین سوم، تقاطعى ایجاد مى کنند که منطقه سوم است، خلاصه این که زمین به چهار بخش تقسیم مى شود. تمام اندازه گیرى هاى زمین باید از نقطه اى که خط هاى زمین اول و سوم همدیگر را قطع کرده اند صورت بگیرد. محل گیرنده توپ (catcher)، ضربه زننده ها به توپ (batters)، جایگاه مربى، سه خط اول زمین و محدوده دوم ضربه زننده به توپ باید مشخص شوند. خطوط مسابقه و تمام خط هاى بازى با گچ سفید مشخص مى شوند.
زمین خودى را با یک قطعه پنج گوشه پلاستیکى سفید رنگ که البته شکل خاصى دارد (دو گوشه آن کامل نیست) و تقریباً ۴۲ سانتیمتر طول آن است علامتگذارى مى کنند. این علامت ها در محل تقاطع خطوط زمین خودى با زمین اول و سوم قرار مى گیرند.
زمین هاى اول، دوم و سوم را با کیسه هاى پارچه اى که روى زمین مى گذارند، علامتگذارى مى کنند. کیسه هاى زمین اول و سوم در زمین داخلى (infield) و کیسه هاى زمین دوم در مرکز زمین دوم قرار مى گیرد. این کیسه ها پر از شن هستند.
روش بازى:
هر تیم نه بازیکن دارد از یک توپ سفت با پوشش چرمى، یک باتوم چوبى (در بازى هاى حرفه اى جنس آن فقط از چوب است) یا آلومینیومى و دستکش هاى حفاظ دار استفاده مى کنند. به علاوه، ضربه زننده، گیرنده و رهبر محدوده خودى، لباس هاى محافظ مخصوص مى پوشند. در زمین بازى، یک پرتاب کننده توپ، یک گیرنده توپ، چهار بازیکن داخلى و سه بازیکن خارجى قرار مى گیرند. هر تیم تلاش مى کند که امتیاز بیشترى بیاورد که در بیسبال به این کار اصطلاحاً «بردن هر دور» score runs مى گویند. تیم اول، بازى را با یک - اصطلاحاً - «حمله» شروع مى کند. بازیکن هاى این تیم به نوبت هر کدام نقش ضربه زننده به توپ (batter) را بازى مى کنند. ضربه زننده، تنها بازیکن مهاجمى است که اجازه دست زدن به توپ را دارد. تیم دوم بازى خود را با ۹ نفر در حالت دفاعى شروع مى کند بیشتر مواقع توجه بیشتر معطوف به دو بازیکن اصلى است: یعنى پرتاب کننده تیم دوم که توپ را پرتاب مى کند و ضربه زننده تیم اول که باید توپ او را پاسخ بدهد.
اما توضیحى هم درباره وظیفه مهم ضربه زننده:
او مى تواند یک ضربه (hit) بزند. کلاً سه نوع ضربه در بیسبال وجود دارد: الف) ضربه به توپ (بى طرف) که توپ اگر از دیوار بگذرد یک امتیاز براى ضربه زننده مى آورد (homerun) ب) اگر ضربه طورى باشد که توپ از روى دیوار بپرد علاوه بر امتیاز homerun یک امتیاز زمین دوم با عنوان (runner) براى ضربه زننده ارمغان مى آورد. ج) ضربه اى که قبل از دفاع، توپ در هر یک از زمین ها بیفتد که در این حالت ضربه زننده بیرون از بازى مى رود (out اوت)
اگر ضربه زننده اولین و دومین اوت خود را در نیمه دور اول مرتکب شود باید روى نیمکت بنشیند! و اگر اوت سوم را بزند تیم او کاملاً از حالت حمله خارج شده و باید به حالت دفاعى بازى کنند. اگر بازیکنان دفاعى توپ بى طرف یا مسابقه را قبل از این که از هوا بر زمین فرود آید، بگیرند هم یک نوع خطاى اوت مرتکب شده اند که fly-out نامیده مى شود.