دانلود تحقیق باید ها و نباید های کارگزاران از دیدگاه امام علی (ع)

کارگزار باید از نظر حضرت علی علیه السلام:

 

- حکومت را نانخورش و طعمه ای برای خود و اطرافیانش نداند.

 

- امانت دار و نگهبان امانت مردم (بیت المال) باشد.

 

- بدون دستور امام، رعیت را امر و نهی نکند.

 

- خزانه دار مال خدا باشد تا آن را به امام برساند. (نامه 5)

 

-  دل مردم را با نیکویی و مهربانی روشن سازد.

 

- ترس و بیم را از دل و روان مردم بزداید.

 

- با مردم به مدارا کار کند. (نامه 18)

 

- با رعایا درشتی و تندی نکند و سختی روا ندارد.

 

- به آنان ستم نکند و خردشان نشمارد. (نامه 19)

 

 کارگزاران و تمامی کسانی که اموال مسلمین به آنها سپرده می شود باید:

 

- تقوای الهی را در همه حال رعایت نمایند.

 

- مسلمانی را نترسانند.

 

- دینداری مطمئن باشند.

 

- خیرخواه و مهربان باشند.

 

- درستکار و امین باشند.

 

- به اموال آسیب نرسانند. (نامه 25)

 

- در نهان و آشکارا از خدا بترسند.

 

- ریاکار نباشند.

 

- نهان و آشکار و کردار و گفتارشان دوگانه (منافقانه) نباشد.

 

- زیر دستان خود را نرنجانند و دروغگویشان ندانند و به آنان بزرگی نفروشند.

 

- حقوق مردم را که برعهده حکومت است  به تمام ادا نمایند.

 

- به مردم و مسلمانان خیانت نکنند.

 

-   با امام (رهبر) مسلمین ناراستی و دغل کاری نکنند. (نامه 26)

 

- با مردم فروتن، نرمخو و گشاده رو باشند.

 

- همگان را به یک چشم ببینند. (تبعیض روا ندارد)

 

- با نفس خویش پیکار نمایند.

 

- از دین خود حمایت کنند.

 

- به خاطر خشنودی هیچ یک از بندگان، خدا را به خشم نیاورند.

 

- نماز را در وقت معین آن اقامه نمایند. (نامه 27)

 

- فرمانبرداران از مردم را گرامی بدارند.

 

- حرمت خیرخواهان را پاس دارند.

 

- بی گناه را به جای گناهکار نگیرند و پیمان شکن  را به جای پیمان گزار نپذیرند. (نامه 29)

 

- در کار خود هوشیار و با کمال جدیت پایدار باشند.

 

- خیرخواه  خردمند و پیرو فرمان حکومت و فرمانبردار امام (رهبر) باشند.

 

- کاری نکند که به عذرخواهی ناچار شوند.

 

- به هنگام نعمت، بیش از حد شاد(مغرور و غافل) و به هنگام دشواری، سست رای و ترسان نباشند. (نامه33)

 

- مصلحت جوی امام (رهبر) باشند.

 

- بر دشمنان سخت  دل و ستیزه جو باشند.

 

- خیرخواه و کوشا و برای رهبری و نظام شمشیری برنده و رکنی بازدارنده باشند. (نامه 34)

 

 کارگزاران باید:

 

- خدای را بنده (اهل طاعت و عبادت و بندگی و تقوا و علم و عرفان) باشند.

 

- در روزهای ترس و بیم نخوابند.

 

- در ساعت ها و لحظات ترس، از دشمن روی برنتابند.

 

- بر بدکاران از آتش سوزان تندتر باشند.

 

- همانند شمشیری از شمشیرهای خدا باشند که نه تیزی آن کند شود و نه ضربت آن بی اثر گردد.

 

- آنگاه که لازم شود، مردم را فرمان کوچیدن و آنگاه که مصلحت ببینند، آنان را فرمان ایستادن دهند.

 

- بدون اجازه امام (رهبر) نه برکاری دلیری کنند،  نه باز ایستند و نه عقب نشینی کنند و نه پیش روند. (مطبع محض رهبر باشند)

 

- در برابر دشمنان سرسخت باشند. (نامه 36)

 

- در مهمانی های مسرفانه و خارج از عرف شرکت نکنند.

 

- در مجالس و محافل و انجمن هایی که بر پایی آن مورد رضای خداوند نیست و غالباً جنبه ریایی و شخصیت نمایی و ... دارد شرکت نکنند.

 

- با پارسایی و پاکدامنی و درستکاری امام خود را یاری کنند. (نامه 45)

 

- برای یاری دین، رهبر را پشتیبانی کنند.

 

- برای خوابانیدن فتنه گنهکاران و بستن رخته های مرزی و نفوذ دشمن در خدمت رهبر قرار گیرند.

 

- به جا و به موقع مهربان و به هنگام، سخت گیر و قاطع باشند.

 

- در برابر رعیت فروتن و  گشاده رو و نرم خو باشند.

 

- تبعیض روا ندارند.

 

- با رفتار خود بزرگان را به ستم وا ندارند و ناتوانان را از عدالت مایوس نسازند. (نامه 46)

 

- در فراوانی نعمت و مال و ثروت دگرگونی نشوند.

 

- اموال  و ثروت خویش را در اموری که موجب نزدیکی آنها به بندگان خدا و مهربانی آنان با برادران دینی شان می باشد صرف نمایند. (نامه 50)

- داد مردم را بدهند.

 

- در برآوردن حاجت های مردم شکیبا باشند.

 

- در گرفتن حقوق دولتی از مردم، رعایا را در مضیقه و تنگنا قرار ندهند و بر آنان سخت نگیرند.

 

- مردم را نزنند و دست به مال مردم نبرند.

 

- نمازگزار باشند.

 

- خیرخواه مردم باشند و با سپاهیان خوشرفتاری کنند.

 

- در حد توان و نیرو در یاری خداوند و شکرگزاری او بکوشند. (نامه 51)

 

 کارگزار باید:

 

- نیکی به بازرگانان و صنعتگران را بر خود بپذیرد.

 

- درباره آنان - به زیر مجموعه خود و کسانی که کارهای بازرگانان را تمشیت می کنند-  به نیکویی سفارش کند.

 

- از احتکار بازرگانان منع کند.

 

- اگر پس از منع دست به احتکار زدند، محتکر را تنبیه نماید تا عبرت دیگران گردد.

 

- در کیفر اسراف نکند.

 

- بخشی از بیت المال و بخشی از غله های زمین های خالصه را در هر شهر به آنان واگذارد.

 

- به نیازمندانی که در دورترین نقطه - در کشور اسلامی- زندگی می کنند و به آنها نزدیک اند یکسان ببخشد.

- حق آنها را رعایت کند.

 

- از رسیدگی به کار و اوضاع آنان دریغ نکند.

 

- به آنان روترشی نکند.

 

- به کار کسانی که در چشم مردم خوارند و مردم آنها را خوار می دارند و به کارگزاران دسترسی ندارند رسیدگی کند.

 

- فردی مورد اعتماد و خدا ترس و فروتن را برای تفقد حال آنان و رسانیدن نیازمندی هایشان به خود مامور کند.

 

- کارگزار خود - یا با واسطه مستقیم - عهده دار یتیمان و کهنسالانی  که چاره ندارند و دست سوال پیش نمی آرند باشد و به امور آنان رسیدگی نماید.

 

- بخشی از وقت خود را به کسانی اختصاص دهد که به او نیاز دارند. (نامه 53)

 

- ملاقات های عمومی ترتیب دهد تا گروه های مردم بدون حضور و مانع سپاهیان و نگهبانان، مشکلات خود را با او در میان گذارند.

 

- سخن درشت و سخن های نادرست مردم را بر خود هموار کند.

 

- با مردم به نیکی و مهربانی برخورد کند و مغرور و خود بزرگ بین نباشد.

 

- به مردم ببخشد، بخششی شایسته و گوارا.

 

- در آنچه از مردم بازمی دارد، توام با مهربانی و عذرخواهی باشد.

 

- به کارگزاران و مدیران زیر دست خود شخصا پاسخ دهد.

 

- نیاز مردم را در حداقل زمان برآورد و به خواسته هایی که کارگزاران و مدیران وی پاسخ نداده اند، خود پاسخ دهد.

- بهترین ساعات وقت خود را در بخشی از روز و شب به عبادت پروردگار اختصاص دهد.

 

- از رعیت به مدت طولانی پنهان نشود.

 

- باندبازی، قوم و خویش گرایی، دوست مداری و حزب سالاری نکند.

 

- بذل و بخشش بی جا و ناروا به افراد باند و جناح و اقوام و نزدیکان و دوستان خود نکند.

 

- در مواردی که رعیت گمان ستم از او برند، از آنها عذرخواهی کند و دلشان را از بدگمانی در آورد. (نامه53)

 

- در صلح با دشمنان رضای خداوند را در نظر گیرد.

 

- پس از آشتی با دشمن، او را دست کم نگیرد و در این مورد حزم و دوراندیشی به کار برد و خوش گمان نباشد.

 

- در آنچه عهده دار است خیانت نکند.

 

- پیمان شکنی نکند.

 

- از خونریزی به طور جدی اجتناب کند.

 

- چنانچه دچار خطا شد و فردی کشته یا مجروح یا مصدوم گردید، در پرداخت دیه تعلل نکند و از موضع قدرت بر خورد نکند. (نامه 53)

 

- از خود پسندی پرهیز کند، ستایش دیگران را دوست نداشته باشد و ترویج نکند.

 

- در نیکی کردن به رعیت بر آنان منت نگذارد.

 

- آنچه را انجام داده است بزرگ نشمارد.

 

- وعده های خود به رعیت را خلاف نکند.

- در کاری که موقع انجام آن نرسیده است شتاب نکند.

 

- در انجام کاری که وقت آن فرا رسیده و ممکن شده سستی نکند.

 

- در اموری که راه راست در آن ناپدار است ستیز و جدل نکند.

 

- از آنچه متعلق به همه مردم است، چیزی را به خود اختصاص ندهد.

 

- از غفلت در آنچه بدان توجه باید، بپرهیزد.

 

- در هنگام خشم، خویشتن دار باشد و تندی و سرکشی نکند.

 

- زود قهر نباشد و تیزی زبان را مهار کند.

 

- سخن نسنجیده بر زبان نیاورد.

 

-  در قهر تاخیر کند تا خشمش فرو نشیند و عنان اختیارش به دست آید.

 

- به واجبات خداوند عمل و به سنت حسنه پیامبر و امام اقتدا کند. (نامه 53)

 

- در هر زمان و مکان از خدا بترسد. (رعایت تقوای الهی در همه حال و همه جا)

 

- از فریب دنیا بر خود بترسد و هیچگاه دنیا را امین نشمارد.

 

- هوس ها او را به هر طرف نکشاند و به او ضررهای فراوان نرساند.

 

- نفسش را باز دارد.

 

- خشم سرکش خود را کنترل کند و از خود دور سازد. (نامه 56)

 

- خود را از آنچه مانند آن را نمی پسندد، دور سازد.

 

- به کاری که خدا بر او واجب کرده مشغول سازد.

 

- نفس خود را محاسبه کند.

 

- به اندازه توانش در کار رعیت کوشش نماید. (نامه 59)

 

- کسی را که دست به ستم گشاید کیفر دهد ( ولو این که از نیروی مسلح و صاحبان قدرت اسلحه و ... باشد).

 

- شکایت از نیروهای نظامی و... را در حوزه خود به امام برساند.

 

- شکایت از افرادی را که جز خدا و امام توانایی برطرف کردن آن را ندارند به امام برساند. (نامه 60)

 

- کاری را که به عهده دارد در حداکثر توان انجام دهد.

 

 کارگزار نباید:

 

- با امام خود مخالفت ورزد.

 

- با مردم حیله بازی کند و اموال آنان را به فریب بخورد.

 

- به اموال مسلمین خیانت ورزد و اموال آنان را برباید. (نامه 41)

 

- غنیمت مسلمانان و بیت المال را به اقوام و نزدیکان و دوستان خود دهد. (نامه 42)

 

 کارگزاران و عاملین می بایست:

 

- خراج و مالیات و حقوق مالی دولت را جمع آوری و فراهم سازند.

 

- با دشمنان بجنگند.