واژه «سلام» و مشتقاتش 50 بار و به همین تعداد واژه ی «طیّبات» (پاکیزه ها) در قران به کار رفته است.
«سلام» درود فرستادن حضرت آدم(ع) و فرزندان و نسل اوست. خداوند متعال به آدم(ع) فرمود: بر فرشتگان من سلام کن و بگو: « السّلامُ علیکُم و رحمه ُاللّه و برکاتُه». و او نیز چنین کرد.
سپس خداوند تبارک و تعالی فرمود: ای آدم! این، سلام کردن تو و فرزندان توست تا روز قیامت.
سلام یکی از نام های خداوند است پس آن را در میان خود پراکنده کنید.
( هُواللهُ الّذیی لا اله الّا هُوالملکُ القُدّ ُسُ السّلامُ المُؤمنُ المُهیمنُ العزیزُ الجبّارُ المُتکبّرُ سُبحان اللّه عمّا یُشرکون).
« اوست خدای یکتایی که غیر او خدایی نیست. سلطان مقتدر عالم، مُنزّه از هر عیب و ناشایست، ایمنی بخش ( دلهای هراسان)، نگهبان (جهان و جهانیان)، غالب و قاهر (برهمه ی خلق)، با جبروت و با عظمت، بزرگوار و برتر (از حدّ فکرت)؛ زهی مُنزّه و پاک خدای یکتا که از هر چه بر او شریک پندارند مُنزّه و (از انچه در وهم و خیال و عقل اندیشند) مُبرّا است».
سلام و اخلاق
سه چیز از حقایق ایمان است: انفاق کردن در هنگام تنگ دستی، عدل و انصاف داشتن، و بذل سلام نسبت به همه ی عالم.
- سلام کردن به هر کوچک و بزرگ، نشانه ی تواضع و فروتنی است.
- به هر کسی که برخورد می کنی سلام کن تا خداوند بر نیکی های تو بیافزاید.
- بخیل کسی است که از یک سلام دریغ می کند.