مهدویت امیدها و نویدها
قصّهام آخر شد و این غصّه را آخر نیامد عمر را پایان رسید و یارم از در،در نیامد
سالها بر من گذشت و لطفی از دلبر نیامد جام مرگ آمد بدستم جام میهرگز ندیدم
آن که باید این قفس را بشکند از در نیامد مرغ جان در این قفس بی بال و پر افتاد و هرگز
نامداران را هوای او دمی بر سر نیامد عاشقان روی جانان جمله بی نام و نشانند
جاهلان را این چنین عاشق کشی باور نیامد مردگان را روح بخشد عاشقان را جان ستاند
در عصری که پیشرفتهای مادّی به اوج خود رسیده امّا معنویات کمرنگ و بی جان شده و دین داری از جوامع بشری رخت بسته، و ادیان تحریف شده و یا مکاتب ساخته دست بشری جوابگوی نیازهای بشر امروزی نیست، بشر، سخت سرخورده و ناامید شده است ناامیدی از آیندهای روشن، ناامیدی از عدالت واقعی، و رفاه حقیقی، ناامیدی از آرامش و امنیّت و سلامت عاطفی و... در این آشفته بازار تنها دینی که به بشریّت مخصوصاً مستضعفان و محرومان جهان امیدها و نویدهای روشنی میدهد، و یأس و ناامیدی از آینده را گناه نابخشودنی میداند اسلام حقیقی یعنی مذهب تشیّع است، این مذهب، امامی را چشم به راه است که جهان را پر از عدل و داد، علم و تکامل، امنیّت و سلامت میکند و مقدم امامی را انتظار میکشد که صالحان و پاکان و مستضعفان و پا برهنه گان متدین را، حاکمان زمین قرار دهد. این امید و انتظار، بشریت را طراوت و زندگی میبخشد.
به اعتقاد شیعه رابطه خدا و خلق پیوسته از طریق حجّت خدا و ولیّ او ادامه دارد و فیض الهی با واسطه فیض جریان مییابد. و در آخر الزمان با ظهور آخرین حجّت خدا، مردم از بهترین فیوضات الهی بهرهمند خواهند شد.
«هانری کربن» استاد فلسفه و مستشرق نامدار فرانسوی شیعه میگوید:
«به عقیده من مذهب تشیّع تنها مذهبی است که رابطه هدایت الهی را میان خدا و خلق برای همیشه نگه داشته و به طور مستمر و پیوسته ولایت را زنده و پا برجا میدارد.
مذهب یهود، نبوّت را که رابطهای است واقع میان خدا و عالم انسانی در حضرت کلیم ختم کرده، و پس از آن به نبوت حضرت مسیح و حضرت محمد(ص) اذعان ننموده و رابطه مزبور را قطع میکند، همچنین مسیحیان در حضرت مسیح متوقف شدهاند، اهل سنّت از مسلمانان نیز در حضرت محمد(ص) توقف کرده و با ختم نبوت در ایشان دیگر رابطهای میان خلق و مخلوق، موجود نمیدانند. تنها مذهب تشیّع است که «نبوّت» را با حضرت محمد(ص) ختم شده میداند ولی «ولایت» را که همان رابطه هدایت و تکمیل میباشد بعد از آن حضرت و برای همیشه زنده میداند.»(1)
آنچه پیش رو دارید بخشی از امیدها و نویدهایی است که در مورد دوران پس از ظهور امام زمان (عج) داده شده است، باشد که روشنای دل مستضعفان و منتظران گردد.
امید دهی گاه به صورت کلّی در قرآن و روایات آمده و گاه به صورت تبیین مصداقهای خاص در منابع اسلامی وارد شده است.
بخش اوّل: در منابع اسلامی، آیات و روایات فراوانی به صورت کلّی بشریت و مستضعفان صالح را به آیندهای روشن امید و نوید داده است که به بخشی از آنها اشاره میشود
الف: قرآن و امید دهی
1 بندگان صالح وارثان زمین: قرآن کریم میفرماید:
«و لقد کتبنا فی الزبور من بعد الذّکر انّ الارض یرثها عبادی الصّالحون انّ فی هذا لبلاغاً لقومٍ عابدین؛(2)
ما در کتاب زبور علاوه بر قرآن مجید(یا پس از تورات) نوشتیم که زمین را بندگان صالح و شایسته من در اختیار خواهند گرفت، و همین برای گروه عبادت کنندگان (و آنها که در مسیر بندگی خدا گام برمیدارند) برای رسیدن به اهدافشان کافی است».
جالب این است که در کتاب «مزامیر داود» که امروز جزء کتاب عهد قدیم (تورات) شمرده میشود عین این موضوع به تعبیرات گوناگون دیده میشود:
از جمله: «زیرا که شریران، منقطع خواهند شد و امّا متوکلان به خداوند وارث زمین خواهند شد، هان بعد از اندک مدتی شریر نخواهد بود... اما حکیمان وارث زمین خواهند شد»(3)،
در بخش دیگر میخوانیم «زیرا متبرکان خداوند وارث زمین خواهند شد، امّا ملعونان وی منقطع خواهند شد، صدیقان وارث زمین شده ابداً در آن ساکن خواهند شد»(4)
آیه فوق به صراحت به صالحان و مستضعفان متدیّن، بشارت و امید میدهد که آینده جهان و زمین از آن آنها میباشد. و امام باقر (ع) هم فرمود:
«هُم اَصحابُ المَهدِیّ فی آخَرِ الزَّمانِ؛(5)
بندگان صالحی را که خداوند در این آیه به عنوان وارثان زمین یاد میکند یاران مهدی (عج) در آخر الزمان هستند».