از ابتدای تاریخ کشاورزی تا حدود سال 1950 می‌توان گفت تقریباً تمامی افزایش در تولید محصول ناشی از توسعه اراضی زراعی پایه بوده است . از آن زمان به بعد عملکرد در واحد سطح برای محصولات اساسی افزایش روز افزون داشته که علت عمده این افزایش در عملکرد را می‌توان در به کارگیری نهاده‌های پر انرژی دانست . بین سالهای 1950 و 1985 تعداد تراکتورهای مزارع 4 برابر، سطح اراضی فاریاب در جهان 3 برابر و استفاده از کودهای شیمیایی 9 برابر شده است . طی همین سالها انرژی مورد استفاده در کشاورزی در سطح جهانی به میزان 9/6 برابر افزایش یافته است .
طی این سالها آبیاری نقش بسیار مهمی را در افزایش سریع تولید غذا ایفا نمود کل اراضی فاریاب دنیا در سال 1950 معادل 94 میلیون هکتار بود که تا سال 1960 به 140 میلیون هکتار ، تا سال 1970 به 198 و تا سال 1985 به 217 میلیون هکتار بالغ گردید . اما در حال حاضر نرخ توسعه آن به یک در صد در سال کاهش یافته است . برای جوابگویی به نیازهای غذایی جمعیت رو به رشد دنیا تولید محصولات تا سال 2000 باید 50 تا 60% بیشتر از تولیدات سال 1980 باشد
تقاضای روزافزون برای غذا و پوشاک و کاهش چشمگیر در توس عه اراضی فاریاب به این معنی است که در آینده کشاورزی دیم نقش به مراتب مهمتری را در تأمین نیاز های غذایی بشر ایفاء خواهد نمود . بدین ترتیب تولید محصولات کشاورزی در مناطق خشک و نیمه خشک که 40% کل اراضی در سطح جهان را تشکیل می‌دهند و جمعیتی حدود 700 میلیون نفر را در خود جای داده ، توسعه خواهد یافت ، تقریباً ¬¬¬¬¬¬¬¬¬22 این اراضی در کشورهای در حال توسعه که از نرخ رشد جمعیتی بالایی بر خوردارند ، قرار دارند . خاکهای این اراضی معمولاً بافت درشتی داشته و از لحاظ باروری و مقدار مواد آلی در سطح پایینی می‌باشند . ظرفیت نگهداشت آب در آنها پایین بوده و در مقابل فرسایش آبی و بادی به آسانی آسیب پذیرند . توسعه کشاورزی دیم در این مناطق که از لحاظ اقلیمی - خاکی دارای شرایط سخت و حساسی هستند ، مدیریت دقیقی را طلب می‌کند چرا که در صورت به کارگیری روشهای غیر اصولی و مدیریت ضعیف فرآیند تخریب خاک به آسانی در این مناطق به وقوع خواهد پیوست .
تاریخچه دیم کاری در جهان (1)
از قرنها قبل دیم کاری در جهان رایج بوده است ولی آنچه که در حال حاضر در کشورهای پیشرفته صورت می‌گیرد با دیم کاری در سرزمینهای در حال رشد تفاوت فراوان دارد . در بسیاری از مناطق دیم خیز جهان مثل قسمتهائی از آفریقا و خاورمیانه از قرنها قبل تاکنون تغییرات زیادی در سیستم دیم کاری صورت نگرفته و در بسیاری از این مناطق کشاورزی سنتی و کشت گیاهان زراعی محدود به مساحت های کم و با ابزار دستی و دامها صورت می‌گیرد و از دوران مسیحیت تا کنون بسیاری از این روشها تغییر زیادی ننموده و دگرگونی قابل توجهی در آن بوجود نیامده یا روندی بسیار کند داشته است تنها دگرگونی در مناطقی که از نظر اقتصادی امکان پذیر بوده مکانیزه شدن نوع شخم بوده ولی روشهای کاشت و برداشت تغییر زیادی نکرده است در حالیکه کلیه مناطق دیم خیز در کشورهای پیشرفته با تغییرات زیادی از نظر مدیریت کشت و نگهداری خاک مواجه بوده‌اند .
پیشرفته‌ترین کشورها از نظر مدیریت و تکنولوژی در دیم کاری عبارتند از : استرالیا ، کانادا و آمریکا که در آنها تکامل مدیریت در دیم کاری به موازات هم بوده در عین حال که مشابه همدیگر نبوده است بدین معنی که در استرالیا اهمیت گوسفند داری و تولید پشم منجر به توسعه مدیریت در دیم کاری شده که با کانادا و آمریکا متفاوت است در آمریکا احداث راه‌آهن عامل مهمی در توسعه دیم کاری و بهبود مناطق دیم خیز بوده است و علاقمندی و تمایل دست‌اندرکاران راه‌آهن برای توسعه این مناطق جدید وقتی افزایش یافت که حمل تولیدات کشاورزی با بازارها منبع درآمدی برای آنها گردید و مقدار قابل توجهی زمین برای فروش در تصاحب آنها قرار گرفت . صاحبان راه‌آهن برای جلب توجه کشاورزان مهاجر به این مناطق مزارع آزمایشی ایجاد نمودند تا امکان کشت و زرع در این مناطق را به آنها نشان دهند . همچنین درتأسیس ایستگاههای تحقیقاتی همکاری نمودند و نیاز به اطلاعات و تشکیلاتی برای بررسی مسائل و پیدا کردن راه‌حلها منجر به برگزاری کنگره دیم کاری و بعدها کنگره بین‌المللی دیم کاری شد و دستگاههای تحقیقاتی دیم تأسیس گردید و برای اولین بار نشریات تحقیقاتی در سال 1915 بوسیله آنها چاپ گردید .
در کانادا نیز قدمت تحقیقات دیم کاری مانند آمریکاست و شباهت زیادی با مناطق مجاور آن در آمریکا دارد .ولی در استرالیا ضمن اینکه مراحل کشت ممتد و آیش تابستانه شبیه آمریکا و کانادا است ولی در بسیاری از مناطق آن استفاده از تناوب چراگاه - زراعت رایج شده که ناشی از اهمیت اقتصادی پشم در آنجاست این روشها هم برای گوسفند داری و هم برای تولید غله مفید واقع شده است و با کشت گیاهان علوفه‌ای لگومینوز که خودبخود بذر آنها می‌ریزد مانند یونجه‌های یکساله جایگزین آیش سنتی شده است .
از جنگ جهانی دوم به بعد در کشورهای پیشرفته دیم کاری پیشرفت شایان توجهی نموده و بیشترین ترقی در طول 15 تا 25 سال اخیر بوده است که استفاده از ادوات پیشرفته برای شخم و کاشت و برداشت ، پیدایش واریته‌های پرمحصول و مقاوم به بیماریها و استفاده بهتر از کود شیمیائی همه در این پیشرفت سهیم بوده‌اند . ولی در کشورهای عقب افتاده یا در حال پیشرفت در عین حال که نیاز به خودکفائی در تولید غلات باعث بیداری اذهان در جهت توسعه روشهای پیشرفته دیم کاری شده اما بسیاری از زمینهای مناسب برای دیم کاری به خصوص در مناطق مدیترانه‌ای و خاورمیانه قرنها مورد استفاده و بهره‌برداری بی‌رویه قرار داشته و بنابراین خاک و شرایط اقلیمی تنها مسائلی نیستند که باید برای تثبیت تولیدی مناسب آنها را حل کرد . عملیات زراعی و آداب و رسومی که در طول قرنها رواج داشته است مانع پذیرش روشهای جدید می‌گردد و مدیریت ضعیف و ناکافی برای تولید مطلوب نیز ناشی از همین محدودیت روشهای سنتی تولید کشاورزی است که شاید لازم باشد برای اینگونه مناطق و اراضی مدیریتهائی که در دیم کاری کشورهای پیشرفته اعمال می‌شود بکار گرفت .