واترپلوی مردان از جمله اولین ورزش‌های تیمی معرفی شده در بازی‌های جدید المپیک در سال ۱۹۰۰ بوده است. اکنون واترپلو در بسیاری از کشورها مورد استقبال واقع شده است؛ علی‌الخصوص در اروپا (مشخصاً در مجارستان، یونان، ایتالیا، روسیه و یوگسلاوی سابق)، ایالات متحده، کانادا و استرالیا. این بازی در حال حاضر شامل تیم‌هائی متشکل از هفت بازیکن (و حداکثر تا شش نفر ذخیره) به همراه توپ واترپلو که به اندازهٔ توپ فوتبال می‌باشد که به‌دلیل دارا بودن خاصیت ضد آبی از نایلون ساخته شده است.
● توسعه بازی واترپلو
قواین واترپلو در قرن نوزدهم در بریتانیای کبیر توسط ویلیام‌ویلسون توسعه یافت. بازی جدید چیزی شبیه به فوتبال آمریکائی بود که در رودخانه‌ها و دریاچه‌ها و دریاچه‌های انگلستان و اسکاتلند، با توپی که از لاستیک هندی ساخته شده بود، انجام می‌شد. این ”راگبی آبی“ به تدریج و براساس تلفظ کلمهٔ ”پولو“ در زبان بالتی (۱) به معنای توپ، ”واترپلو“ نامیده شد.
بازی اولیه خشونت فیزیکی، کشتی و نگه داشتن بازیکن حریف را در زیر آب، جهت بازپس‌گیری توپ، مجاز می‌شمرد، دروازه‌بان بیرون از منطقهٔ بازی می‌ایستاد و با پریدن در آب و بر روی هر حریفی که قصد گل‌زدن به واسطهٔ قرار دادن توپ در سطح تعیین شد داشت، از دروازه دفاع می‌نمود.
این بازی تا دهه ۱۹۸۰ به تدریج پیشرفت کرد تا جائی که شامل بازی سریع تیمی با یک توپ بود و بر شنا کردن، پاس دادن و گل زدن از طریق شوت کردن داخل یک دروازهٔ توری تأکید می‌نمود. تنها هنگامی می‌شد جهت به دست آوردن توپ از بازیکن حریف تلاش نمود که او توپ را نگه داشته باشد البته نمی‌توان او را زیر آب برد. در سال ۱۸۸۸ لیگ واترپولی لندن جهت حل مشکل گوناگونی در قوانین منطقه‌ای تأسیس شد و مجموعه قوانینی تصویب نمود تا رقابت تیمی را ممکن ساخته و پایهٔ بازی کنونی را شکل دهد. اولین دورهٔ بازی‌های واترپلو با قهرمانی انگلیس در سال ۱۸۸۸ صورت پذیرفت. در سال ۱۸۹۰ اولین بازی بین‌المللی واترپلو انجام شد و اسکاتلند چهار بر صفر انگلستان را شکست داد.
این بازی بین سال‌های ۱۸۹۰ و ۱۹۰۰ در اروپا با رقابت تیم‌ها در آلمان، اتریش، فرانسه، بلژیک، مجارستان و ایتالیا که از قوانین بریتانیائی استفاده می‌کردند، گسترش یافت. بازی متفاوتی در ایالات متحده انجام می‌شد که همراه با بازی خشونت‌آمیز نگه داشتن، زیر آبی رفتن و محکم در دست نگه داشتن یک توپ رم و نیمه باد که می‌شد آن را در زیر آب نگه داشت، انجام می‌شد. در نتیجه تیم‌های اروپائی در مسابقات قهرمانی المپیک ۱۹۰۴ در ”سن‌لوئیس“ رقابت ننمودند. تا سال ۱۹۱۴ اکثر تیم‌های آمریکائی قبول کردند از قوانین بین‌المللی پیروی کنند. در سال ۱۹۲۹ یک کمیتهٔ بین‌المللی واترپلو متشکل از نمایندگان بریتانای کبیر و فدراسیون بین‌المللی شنای آماتور (فینا) شکل گرفت. قوانین برای بازی‌های بین‌المللی پیشرفت یافتند و در سال ۱۹۳۰ به اجرا گذاشته شدند. از آن پس فینا ساختار اکم بر این بازی بوده است. در گذر سال‌ها هم تغییرات تکنیکی و هم تغییرات قانونی بر مشخصه‌های این بازی تأثیر گذاشت. در سال ۱۹۲۸ مربی مجار واترپلو ”بلاکمجدی“، پس هوائی یا پاس خشک را ابداع نمود.