ویندوز اطلاعاتی را بر روی دیسک های شما را در سکتورهایی نگه می دارد که میتواند در هر جایی باشد واز 2 تا32 کیلوبات هم اندازه آنهاست.
فایل ها برای ذخیره خود از سکتورهای زیادی که مورد آنها می باشند استفاده می کنند تا کل فایل
را بر روی دیسکت ثبت کنند (به عنوان مثال یک فایل 46 کیلوبایتی ممکن است به دو سکتور 32
کیلوبایتی نیاز داشته باشد تا ذخیره شود).
این سکتورها لزوما" پشت سرهم قرارنمی گیرند:ویندوز پیگیری میکند که کدام سکتورها برای کدام
فایل ها استفاده می شوند اهمیتی ندارد که در کجای دیسکت قرار دارند.سکتورها یک فایل می توانند درهر جایی از دیسکت قرارداشته باشند .
پراکندگی داده های زمانی رخ می دهد که فایل ها را بر روی کامپیوتر خود اضافه کرده یا از آن حذف کنید.
هنگامی که فایل ها را حذف می کنیم ویندوز سکتورها را به عنوان سکتورهای قابل استفاده علامت گذاری می کند و سپس دفعه بعد که فایلی را ایجاد می کند از آنها استفاده می کند.
اگر فایلی بزرگ باشد و فضایی در مجاورت آن در دسترس نباشد ویندوز از سکتورهای موجود دیگر برای ذخیره قسمت جدیدی از فایل استفاده می کند .
همان طور که به کار به کامپیوتر خود ادامه می دهیم فایل های شما می توانند بیشتر و بیشتر پراکنده شوند.
هنگامی که فایل جدیدی ذخیره می کنیم اگر فضا های مجاور هم به اندازه کافی بزرگ نباشند ویندوز با استفاده از سکتورهای که در کنار یکدیگر نیستند فایل های جدید را مینویسد.
پراکندگی سرعت دسترسی دیسک سخت شما وبه در پی آن محاصبه موثر ومناسب را کم می کند زیرا ویندوز ابید وقت بیشتریرا صرف پیدا کردن قسمت های مختلف هر فایل را بکند .
هر چه تکه های مختلف یک فایل زیاد باشد و یک فایل قسمت ها مختلف بیشتری تقسیم شده باشد سرعت دسترسی ویندوز به فایل کمتر می شود زیرا فایل سیستم باید در سر تاسر دیسک جستجو تکراری فایل بپردازد