اندیشه‌ها و تصورات و تخیلات بشری را ثبت و ضبط نمودن و در دفتری یا برورقی، برتخته سنگی و آجری نوشتن و نگهداشتن، در ابتدا بصورت بسیار ابتدایی و فقط به منظور حفظ از دستبرد و آفات زمانه بوده است.
تغییر شرایط کلی دوران از نظر تمدن موجب گردیده تا ثبت و ظبط آرا و اندیشه‌ها و وقایع نیز تدریجاً به صعود از یک منحنی تکامل بسیار مشخص دست رده است. به این مناسبت صرف نظر از جزئیات و موارد نادر، تاریخ تحول چاپ را به طور خیلی خلاصه می‌توان به شش دوره بزرگ تقسیم کرد:
1 – پیش از تاریخ و آغاز دوران تاریخی:
در دوران پیش از تاریخ خط اختراع نشده بود و آدمی از راه حساب کردن و یادآوری و به حافظه سپردن امور و مسایل و اندیشه‌ها به زندگی خود معنی می‌داد و احتیاجات خود را مرتفع می‌نمود تا اینکه برای نوشتن شروع به آزمایش کرد. ابتدا برای نشان دادن و بیان اشیاء شکل آنها را بر صفحه‌ای از استخوان یا پوست درختان ترسیم نموده و یا بر روی سنگ حجاری می‌کرد. سپس برای نمایاندن افکار و عقاید و مفاهیم، اشکال و علایم قراردادی ترسیم کرد و یا آنها را با دست نشان می‌داد. در آغاز دوران تاریخی به خط میخی، سومری و هیررگلیف مصری برمی‌خوریم که به صورت حکاکی روی سنگ، استخوان، پوست نباتات و حیوانات و خاک رس بجا مانده است.
2 – دوران باستان «پنجهزار سال قبل از میلاد»:
این دوران با پیدایش الفبای صوتی PHONETIQUE که در آنها هر حرفی معرف صوتی یا حجایی بود که از مخرج یعنی دهان و حلق دندانها و لبها ادا می‌شد، در فنیقیه و آسیای صغیر به وسیله اقوام هیتی و بعد بوسیله آسوریها و نیز آزتکهای مکزیک و بالاخره در مصر بوسیله قبطیان اختراع شد و در همین دوران الفباهای قراردادی و تصویری از مصر از طرفی، و نیز از طرف دیگر در چین و آسیای شرقی رایج بود. از این دوران است که نشر نه تنها موفق به مشخص نمودن عقاید و افکار خود شد، بلکه توانست اصوات مختلف را نیز ضبط و ثبت کند و این امر از سه تا پنجهزار سال قبل از میلاد شروع و تا قرن ششم میلادی ادامه داشت.