شاید تا کنون شما با کاربردهای مختلف فناوری نانو در رشته ها و زمینه های زیادی برخورد کرده اید و نتایج به کارگیری این فناوری را نیز شاهد بوده اید اما آیا تا کنون با کاربرد فناوری نانو در صنعت حمل و نقل برخوردی داشته اید؟
شاید تا کنون شما با کاربردهای مختلف فناوری نانو در رشته ها و زمینه های زیادی برخورد کرده اید و نتایج به کارگیری این فناوری را نیز شاهد بوده اید اما آیا تا کنون با کاربرد فناوری نانو در صنعت حمل و نقل برخوردی داشته اید؟ آیا می دانید که با استفاده از فناوری نانو در تولید آسفالت و قیر می توان خیابان هایی بی صداتر داشت که در موقع ترمز کردن اتومبیل ها هیچ گونه صدایی از آنها به گوش نرسد؟ و یا در فصل گرم تابستان هیچ گونه گرمایی از خود متصاعد نکند؟ و یا آسفالتی که هر زمان گوشه ای از آن کنده شد و یا خراب شد مانند سلول های بدن انسان خود را تعمیر کند و نیاز به راهبندان های طولانی جهت بازسازی آسفالت ها نباشد؟
بد نیست بدانید که نخستین آسفالتی که روی خیابان های شهر پهن شد مربوط به سال ۱۸۷۰ است که در یکی از خیابان های نیویورک قرار گرفت. این آسفالت واقعی حاصل تلاش دسمت (Desmedt) شیمیدان بلژیکی بود که توانست با مخلوطی از ماسه و قیر یکی از خیابان های منتهی به تالار بزرگ شهر را در شهر نیویورک آسفالت کند.
سپس از روی این آسفالت برای آسفالت کردن بزرگراهی در فرانسه الگوبرداری شد و این بزرگراه در سال ۱۸۵۲ آسفالت شد و سپس آسفالت به شهرها، کشورها و قاره های گوناگون مسافرت کرد و اکنون باریک ترین و دورافتاده ترین کوچه ها و خیابان های هر کشوری از آن بهره می برد. امامدت نه چندان طولانی است که دانشمندان شیمی مشغول کارکردن روی پروژه های مربوط به آسفالت هستند اما این آسفالت با آسفالت معمولی تفاوت فراوانی دارد. این نوع آسفالت قابلیت خودتعمیری دارد.
یعنی به محض خراب شدن هر بخش از آسفالت به تنهایی قادر به ترمیم بخش از بین رفته است . این ایده در سال ۲۰۰۶ شکل گرفت اما اکنون تلاش های دانشمندان برای عملیاتی کردن آن در حال نتیجه دادن است.